_edited.png)
Één van de lievelingsdingen in mijn werk is het leggen van de puzzel.
Het gesprek bij aanmelding, het uitgebreide intakeformulier, de eerste sessie, het zien van mens en hond en hun interactie. Dat met de gegeven informatie en de informatie die ik oppik, door onder andere ook te horen wat er niet gezegd wordt, en tussen de regels door te lezen , maakt dat ik kan gaan beginnen met het leggen ven de puzzel, waarmee ik bedoel dat ik van al die stukjes informatie een samenhangend geheel maak.
Dat geeft alvast helderheid, ook voor de mens naast de hond.
Coachen is niet sturend. Het is met de juiste rake vragen de ander inzichten bieden. Prachtig als die kwartjes vallen.
Honden begeleiden, althans de mens naast de hond praktisch helpen is vaak wel sturend hoewel ik met vragen als ‘wat merkte je op aan de hond?’ toch ook regelmatig bij zelf ontdekken van inzichten blijf.
Sturend zijn de tips die ik geef om het welzijn voor de hond nog meer te verbeteren, zo dat het probleemgevend gedrag niet of minder voorkomt, of je het op een voor jullie beiden prettige manier kan stoppen waar nodig.
Sessies bij mij horen te voelen als iets waar je even tegenaan kunt leunen terwijl je leert om het zelf te doen, met alle wijsheden die je zelf al in je had (her-)ontdekt, al dan niet dank zij of samen met je hond.
Want dat is het vaak.
Ik hoor ‘m zo ontzettend vaak. Die zucht van verlichting met de woorden:
“Ooh, ik voelde al dat dat mijn hond dat nodig had”.
Gaaf hè, dat gebeurt er wanneer we oude overtuigingen onderzoeken, belemmerende patronen achter ons laten en de hond én onszelf echt gaan zien.
