Vannacht schrik ik wakker. Roos huilt. Echt huilen, zoals wolven doen maar zachter.
Mijn wederhelft gaat gauw naar beneden. Moet ze naar buiten? Dat in ieder geval.
Maar daarna komt ze niet tot rust. Wederhelft komt naar boven. “Ze wil jou, ze staat steeds bij de deur naar de trap”. (Yes!! Mijn man snapt haar, hij ziet haar echt )
Ik ga naar beneden en probeer me af te stemmen op wat ze nodig heeft. Ze staat bij de voorraadkast. Ze smakt een beetje.
Misselijk? Ze is vandaag behandeld bij de osteopaat en haar maagdarmkanaal waren wat gevoelig. Ik geef haar een natuurlijk middel tegen misselijkheid.
Na 10 minuten kruipt ze in haar mand en ze gaat slapen.
Ik wacht nog even tot ze helemaal ontspannen is en ga weer naar bed.
Huilen, piepen, blaffen. Het is nooit zomaar. Het is communicatie. Daarnaast is er de communicatie met de kleine signalen. En op een diepere laag het innerlijk weten. Een puzzel met al die laagjes van communicatie leggen, is niet alleen iets moois, het is iets essentieels en eigenlijk kunnen we dat allemaal.
Zo herken je misschien wel dat je hond je aankijkt en dat je als vanzelf naar de waterbak loopt die leeg blijkt te zijn.
Let eens op signalen die op andere tijdstippen dan verwacht gegeven worden. Roos staat bij de voorraadkast na haar eten. Want dan wil ze een kauwsnack. Maar ‘s nachts? In combinatie met huilen en onrust? Dan heeft dat een andere betekenis.
Die combinatie van luisteren en kijken naar en daarbij aanvoelen van of afstemmen op wat er nodig is heb ik altijd gehad. Ik heb zelden geen antwoord of oplossing.
De kinderen weten ook. Moeders’ heeft altijd wel een middeltje of smeerseltje maar ook geruststelling bij het pijntje of ongemak wat zich aandient.
Ook hen neem ik, op welk tijdstip ook, altijd serieus. Ook al voelde ik bij hen af en toe dat het totaal niet ging om het smeerseltje op de zere knie maar om even de verbinding weer te voelen. En ook dat is een behoefte die vervuld moet worden.
Weg met die rare regels als ‘laat maar huilen’ (van zowel hond als kind wat mij betreft). Daar heb ik me nog nooit iets van aangetrokken. Ik maak mijn eigen regels.
Regels die goed voelen en maken dat ik kan bieden wat er op dat moment nodig is.
En één van die regels is goed kijken, luisteren en afstemmen op diegenen die afhankelijk van mij zijn.
Hoe zie jij wat je hond nodig heeft? Kun je je afstemmen op je dier? Kun je het toelaten en erop vertrouwen?
