_edited.png)
Ik zag een bericht op Facebook voorbij komen over het gemis van een dier in een gezin. In de reacties zie ik direct allerlei lief bedoelde oplossingen. Afleiden, medicatie, nieuw maatje in huis nemen etc.
Ik hoorde het al eens eerder. Een hond was haar maatje verloren, wilde in de weken erna niet met de bal spelen, wilde niet lang naar buiten, wilde het liefst thuis zijn. De bezorgde eigenaar wist het niet meer. Ze had alles al geprobeerd. (Van balletje insmeren met leverworst tot lokken met de buurhond) En alles in mij riep...deze hond weet wat ze nodig heeft. En ze wil nu even niets...
Maar er is verdriet en-het-moet-weg!
En dat doet iets met mij. Het roept weerstand op.
Ik verloor mijn vader oktober 2016. Vrij plotseling. Dat je kanker al jaren verslaat en dat je hart het dan opgeeft. Zo heel erg niet eerlijk. En ongelooflijk verdrietig. Een stukje van mijn fundament is weg.
En dan rouw je. Alleen, met elkaar, soms even niet, en dan weer heel erg. Je rouwt op jouw manier. Lachend, huilend, lang of kort. Met tranen of maagpijn. Hardop of in stilte.
Niemand kan voorspellen hoe het eruit ziet en hoe lang dat duurt. Wanneer dat verandert, wanneer dat milder wordt. Of dat zo is. Of zelfs wanneer het begint want soms gebeurt iets zo plotseling dat je het nog amper beseft.
In 2014 geleden overleed Bettie, onze Engelse Stafford-dame, op 14,5 jarige leeftijd. Willem kende geen leven zonder haar. Zij was zijn maatje, zijn vriendin en zijn steun en toeverlaat. En Willem rouwde. Zoals ik een hond nog nooit heb zien rouwen. Eten met lange tanden, voortdurend bij ons willen liggen. Steeds die vragende treurige blik. En na een tijdje nam dat af. Hij ging weer meer ondernemen, speelde weer. Op zijn tijd. Toen hij daar weer aan toe was.
Als ik dan kijk naar mijn eigen verdriet...Over mijn vader maar ook over Bettie, over Willem? Weet je dat ik dat koester? Dat is van mij. Daar moet geen coach, geen kennis of vriend aankomen. Het-mag-er-zijn! Mijn verdriet geeft aan dat ik heel erg van iemand gehouden heb. Hoe fijn is dat? Dat je een aantal van dat soort mensen en dieren in je leven mag hebben of hebt mogen hebben.
Dus wanneer Willem rouwde om het verlies van zijn alles, moest ik hem dan opvrolijken? Hem afleiden? Of moest ik het er laten zijn en hem de tijd gunnen om dit op zijn eigen manier op zijn eigen tijd te doen?
Ik koos destijds voor het laatste. Uiteraard wakend voor zijn welzijn. Op de momenten dat hij op schoot klom, ging liggen en niet wilde wijken, dan was dat waar hij op dat moment voor koos. Had hij willen spelen dan had hij wel een speeltje aangedragen. Had hij willen lopen dan was hij wel bij de deur gaan staan.
Zolang mijn verdriet mij niet belemmert, zolang zijn verdriet hem niet belemmert... waarom zouden we dan iets op moeten lossen?
Mag een hond ook gewoon (nog even) niet in de stemming zijn?
Wij mensen zijn vaak zo goed in het (willen) wegmaken van dat soort pijn. Bij zichzelf of bij een ander.
Het is de moeite waard om te kijken, bij welke emotie ook, voor wie en waarom je iets aan het oplossen bent. Misschien doet het jou wel pijn om de ander zo te zien. Of voel je hetzelfde verdriet en geeft het helpen van de ander je het gevoel dat je iets kan doen.
Waarom zouden de emoties die minder fijn voelen er ook niet gewoon mogen zijn. Bij mens & dier.
Want als er geen ruimte is om het te kunnen uiten...waar blijft het dan?
