Angst en paniek

Angst en paniek

Ik wil iets persoonlijk met jullie delen. Omdat ik niet de enige ben. Omdat het delen en weten dat je niet alleen staat zo belangrijk is. Omdat ik er misschien wel iemand mee kan helpen. Omdat het niet raar, vreemd en aanstellerig is en omdat je, als je jezelf hierin herkent, supersterk en krachtig bent.

Ik heb jarenlang last gehad van angst en paniek. Voor wie het niet kent: er is een angst, soms weet je niet eens waarvoor, je brein gaat uit (het bruggetje tussen je twee hersenhelften gaat dicht), er kan niets meer bij en je hele systeem staat klaar om te vluchten voor die tijger die nooit komt. Uren, soms dagen.

Ik had dan een bijzondere variant van angst en paniek. Het heeft een heel deftig woord. Hoogfunctionerende angst (Jawel, er is ook een sjieke afkorting: HFA). Dat betekent dat je van binnen nog steeds op de vlucht bent voor die tijger die maar niet komt maar geen hond die het aan je ziet. Nou ja…eigenlijk, de hond merkt dat dan juist weer wel. Op de vlucht zijn voor een denkbeeldige tijger betekent dat je hartslag stijgt, je immuunsysteem zijn taken neerlegt zolang het duurt, bloed naar je spieren gaat en de vertering stopt. Je kan waarschijnlijk zo’n 20 minuten rennen voor die tijger, of heel goed in een boom klimmen, ik zat ermee op de bank en dan diende het nergens voor. Ook zo lang het duurde geen hap door je keel krijgen past dus helemaal in het plaatje.

Je kunt je voorstellen dat het best ingewikkeld is om een huishouden en gezin te runnen, te werken, er een sociaal leven op na te houden.

Ik zal je de truuk vertellen hoe dat dan ging. Op slakkentempo. Omdat ik ook gezegend ben met hoogsensitiviteit (en dat meen ik echt, dat ik dat een zegen vind) heb ik veel rust, veel me-time nodig. Ik gedroeg me dan ook regelmatig als een kluizenaar, die, tussen boeken en met de telefoon op -niet storen- weer even kan opladen. Ware het niet dat mijn hoofd dan gewoon rustig doorging met bedenken van rampscenario’s. Dat ebt bij genoeg me-time langzaam weg.

Ik heb lang gewerkt aan deze angst (die zin alleen al klinkt vermoeiend toch?) Gegeneraliseerde angststoornis noemde de behandelaren het. Daar voelde ik wat weerstand bij. Maarja, om geholpen te worden moest je een stoornis hebben. 🥴 De reguliere therapieën waren vooral gericht op medicatie (even geprobeerd maar niets voor mij), andere gedachten hebben, in het nu proberen te zijn en allerlei andere truukjes om de angst weg te krijgen.

Na jaren kwam ik erachter dat dat zo niet werkt. Dat echt even gaan zitten met die angst en kijken wat het wil vertellen me echt dichter naar een meer ontspannen leven bracht.

Ik zocht verder. EMDR deed niet veel, EFT, opstellingen geprobeerd. En alles met elkaar zal hier en daar een laagje ervan hebben verwijderd. Maar het was niet genoeg.

Uiteindelijk heb ik het met hypnotherapie en NEI zover kunnen verzachten dat het nu een vriendelijke reminder is geworden om even bij mezelf na te gaan waar ik van mijn pad af loop en wat ik nu nodig heb. Er is zoveel rust. De belangrijkste ingang als hulpvraag was dat ik mezelf toestemming mocht geven om veilig te zijn.

En dan is de angst, hoewel het nu eigenlijk niet als meer dan wat onrust voelt een mooie boodschap, die aangeeft dat er weer iets geheeld mag worden.

Niet alleen voor mij. Ook voor de generaties na mij.

Weinig mensen weten dit, niet gek ook, ik was heel goed in dat hoogfunctionerende stuk en het gaat nu gelukkig ook erg goed.

Ik plaats dit juist zodat iedereen die dit ook ervaart het kan gaan aankijken, in de stappen die behapbaar zijn. Ik begrijp als geen ander hoe natuurlijk het voelt om ervan weg te willen maar dat is als een bal onder water duwen, die komt met kracht terug, en dat kan juist meer pijn doen.

Ook spreek ik niet over ‘ik heb het overwonnen’ of ‘ik heb het weg gekregen’. Nee, ik heb het aangekeken, aangepakt, ‘gewiegd’, ‘gesust’, begrepen en daarmee verzacht en geheeld.

Met NEI (Neuro Emotionele Integratie) als laatste ‘zetje’. Want daarmee kon ik het niet alleen aankijken maar ook beter begrijpen en verzachten. Verzachten tot het niet meer voelt als zo groot maar als een klein iets wat af en toe nog, om goede redenen, aandacht vraagt als in: “Denk je er nog even aan om in te checken hoe het met je gaat?”

✨ Soms is het genoeg om even te lezen dat je niet de enige bent. En soms wil je meer. Als je voelt dat dit resoneert, weet dan: mijn deur staat open.

💌 Voel je welkom om contact op te nemen als je daar behoefte aan hebt.