_edited.png)
Holding space, ruimte houden om de ander te laten zijn
Een tijd terug ging er een filmpje rond op social media van een man die zijn dreumes volledig liet zijn in zijn driftbui. Hij probeerde het niet weg te maken. Hij probeerde niet te troosten. Hij was aanwezig bij zijn kind, hij gaf ruimte en bood veiligheid.
Een ontroerend tafereel wat mij dan weer aan het denken zet.
Ik herken het bij mijn kinderen. Hoe je als ouder al snel troost, vraagt, oplost. Bedenkt wat er kan zijn.
Hoe werkt dat dan bij honden?
Als ik dit vertaal naar de hond, want dat doe ik graag waar het over welzijn, behoeftes en emoties gaat, dan moeten we natuurlijk niet denken dat we het probleem(gevend) gedrag van de hond allemaal maar moeten laten gebeuren. Want om het voor de hond en voor de omgeving veilig te houden, is en blijft hulp en begeleiding jou nodig.
Wat wel kan helpen is om niet ogenblikkelijk te schieten in oplossingen maar eerst eens te starten met begrip. Door niet meteen te schieten in een oordeel of stempel maar door, als dit veilig kan, eerst eens echt waar te nemen.
Neem nou een echtpaar met een hond die ik begeleidde. Ik kwam bij dit gezin terecht omdat de hond ‘niet luisterde’ en ‘eigenwijs’ was. Want hij wilde niet doorlopen en tijdens de wandeling ging hij ook wel eens liggen. Op andere momenten trok hij juist enorm aan de lijn. Hij piepte als hij andere honden zag in de verte en trok er naartoe en eenmaal dichtbij viel hij regelmatig naar ze uit.
Tot hier heb je gelezen. En ongetwijfeld heb je al een beeld in je hoofd over deze hond. Misschien een ‘label’ op hem geplakt? Zijn gedrag een naam gegeven?
Stop even met lezen en sta even stil bij het beeld wat je nu hebt.
Wat voor een hond zag je voor je? Druk, hyperactief? Een agressieve hond of een angstige? Of iets anders?
Eigen wijs
Eigenwijs was hij zeker. Eigen wijs. Want hij besloot om niet meer te lopen. Hij besloot om langzamer te lopen. Hij besloot om naar huis te trekken als dat in zicht was. Hij besloot dat hij best iets met andere honden wilde maar niet met die drukke honden die hem besprongen.
Eigen wijs. Wijs in zijn beslissingen. Want die waren beter voor hem.
Hij had een afwijking aan zijn ellebogen.
En hij moet heel veel pijn hebben gehad.
Ik heb deze mensen direct doorgestuurd naar een specialist en inderdaad, de nog jonge hond moest geopereerd worden. Gelukkig gaat het nu weer goed en is zijn gedrag na operatie en revalidatie ook verandert.
Door het stempel ‘eigenwijs’ en ‘luistert niet’ benaderen mensen een hond vaak al wat, hoe zal ik het noemen, fermer. Al dan niet met de stem van iemand anders in hun achterhoofd “Je moet vooral niet over je heen laten lopen hoor” wordt er dan vaak een flinke stem opgezet, de lijn wordt korter gepakt en met een poging-tot-ik-heb-hier-de-leiding-toch?-houding wordt de hond door de wandeling geloodst.
Maar in het geval van de hond in bovenstaand verhaal was er geen ferm leiderschap nodig maar een dierenarts omdat pijn hier de oorzaak was.
Andere honden die zulk gedrag vertonen kunnen tijd nodig hebben, rust, ruimte, andere omgeving, juiste begeleiding etc. etc.
Hoe geef je de hond dan ruimte?
Terug naar holding space, ruimte houden. Holding Space’ zoals je dat voor mensen kan doen, laten zijn wat er is, dat kan bij honden niet altijd zo makkelijk. Je kan niet met je uitvallende hond gaan zitten vol geduld tot hij zijn tanden ergens in de naderende hond zet. Je kan bij de hond met pijnlijke ellebogen niet denken ‘blijf jij maar lekker op de stoep liggen, ik snap je, ik geef je ruimte om daar te zijn’. Want hij heeft hulp nodig.
‘Holding space’ bij honden zal dus meer in je hoofd (of hart) plaatsvinden dan dat je het werkelijk laat gebeuren.
De hond mag ‘zeggen’ wat hij vindt. En wij moeten hem ‘horen’ en zien.
Wij moeten in staat zijn om het luikje van uiterlijk vertoon op te tillen en te zien wat daarachter zit. Welke emotie? Welke behoefte?
Holding space voor je hond is wat mij betreft dus (h)erkennen wat er is. Bieden wat nodig is voor de hond en zijn omgeving. En hem accepteren zoals hij nu is. Dat wil niet zeggen dat je daar geen verandering in hoeft aan te brengen. Het is nog steeds aan ons om de juiste omstandigheden voor de hond te creëren zodat we probleemgedrag kunnen voorkomen of stoppen.
Niet omdat je hond niet goed genoeg is maar omdat hij zich niet goed genoeg voelt.
En dan houd je ruimte voor wie je hond is en wat hij werkelijk nodig heeft. Want het oordeel en het label vullen deze ruimte niet meer op.
