Commentaar op de begeleider van de vermiste hond. Zonder dat we ook maar weten wat er gebeurd is. Commentaar op wat een collega deelt over honden. De context wordt volledig uit z’n verband getrokken. Commentaar op elkaar, het komt vaak voor, op social media of gewoon op straat. Dat je iemands ongezouten mening over je heen krijgt terwijl jij daar je best staat te doen met je hond.
Ik oordeel ook heus wel eens. In ieder geval in mijn hoofd. Ik geloof ook niet dat iemand per sé oordeelloos moet zijn. Er zijn altijd dingen die je raken, er zijn altijd situaties waar je iets van kunt vinden. Maar moeten we het altijd maar uitspreken? En zo hard?
Zeker in hondenland kunnen de oordelen over elkaar pittig zijn.
En dat doet een schepje bovenop die strenge stem die we vaak al naar onszelf hebben.
Het dient jou niet, het dient je hond niet.
Ik heb met mijn honden in het verleden fouten gemaakt. Daar kan ik mezelf mee om de oren blijven slaan. Maar dat doe ik niet. En het lijkt me vrij lullig als een ander dat wel zou doen.
Ik deed wat me op dat moment het beste leek met de kennis die ik toen had.
En toen ik beter wist deed ik het beter.
Zullen we eens wat milder zijn naar onszelf en naar elkaar? De wereld heeft dat nodig.
