Wat een boek!
Het eerste hoofdstuk gaf me al kippenvel. En zin! Veel zin om nog vrijer te leven.
Leven naar verwachtingen van anderen, van ‘de wereld’ die op een gegeven moment je eigen verwachtingen, je eigen normaal worden, dat is iets wat velen van ons doen. Dat is iets wat velen daardoor ook van de hond verwachten. Maar wat als dat jasje, dat keurslijf te strak zit?
Daarom sprak dit boek me zo aan. Ongetemd leven klinkt als avontuur, als vrij zijn, als puur en echt leven, als leven vanuit jezelf.
Want je mág tegenover alles wat de buitenwereld van je verwacht (of wat je inmiddels van jezelf bent gaan verwachten) de vraag zetten: “Wat wil ík eigenlijk?" Of “Wat wil mijn hond eigenlijk?”
Wíl je die oom met baard wel 3 zoenen geven op een verjaardag? Wil je überhaupt wel naar die verjaardag?
Wil jouw hond wel geaaid worden? Of vind jij het lastig om nee te zeggen tegen de aardige dame die op jouw terughoudende hond af duikt?
Willen jullie wel mee met die gezamenlijke wandeling omdat ‘dat zo goed is voor de hond’ of voel jij je eigen ‘nee’ of die van je hond tot in je tenen maar zeg je ‘ja’ om niemand teleur te stellen? Dan jezelf en je hond maar?
Er is zoveel vaak zelf opgelegd moeten. We moeten zoveel (o.a. van onszelf) dat we vergeten hoeveel we mogen. Hoe heerlijk is het om te onderzoeken wat jullie écht willen!?
Ik heb het ervaren. Hoe het is om verwachtingen van de buitenwereld meer los te laten. Ik mag het onze kinderen meegeven. Ik verheug me op de komst van onze hond in november. Met haar mag ik ook gaan onderzoeken wie zij is, wat zij wil.
Ik gun het iedereen.
Het is mijn wens voor mens en hond.
Is er iets wat jij kan laten? Voor jezelf of voor je hond?
Ik zeg niet dat we wetten en regels aan onze laars moeten lappen. Ik snap ook wel dat er grenzen en kaders moeten zijn. Maar zoveel? En zo strak dat het knelt? Er hoeft veel niet wat we onszelf en onze hond toch opleggen. En het is mijn uitnodiging aan jou om te onderzoeken waar dat eigenlijk helemaal niet (meer) hoeft.
Ik heb gezien hoeveel problemen tussen mens en hond verdwijnen als er minder verwachtingen of overtuigingen in de weg zitten die niets of niemand anders dienen dan het verleden. Het lijkt magie. En zo voelt het ook. Het is gewoon ont-moeten.
Door je te ontdoen van al dat moeten ontmoet je namelijk jezelf én je hond.
ความคิดเห็น