Wacht, wacht, wacht nou toch even!

“Wacht, wacht, wacht nou toch even!

Met mijn kleine pootjes ga ik niet zo hard.

Ik ren en ik houd je niet bij.

Ik ben bijna naast je, steeds weer, maar jij loopt door.

Grote stappen, richting, tja, richting waar eigenlijk? Liepen we dit rondje eigenlijk niet voor mij?

Ik ruik een boeiende geur, nee, doorlopen, mijn mens bijhouden.

Ik zou wel willen lopen, scharrelen, snuffelen, stoppen, om me heen kijken.

Maar er is geen tijd. Nooit tijd. Ik moet door, bijna thuis. Rennend.

En dan staan we stil. We verdwijnen achter de voordeur en laten alle fijne geuren achter ons.

Mijn mens gaat weer aan het werk. Ik denk dat ik maar ga slapen. Dan ben ik straks klaar voor de volgende ronde…”

Lief mens, wacht, wacht, wacht je even? Zodat jouw hondje kan snuffelen, zodat hij kan wandelen in zijn eigen tempo.

Dan kun jij meteen even heerlijk onthaasten en komen jullie beiden meer ontspannen weer thuis.

Veel fijner toch?