_edited.png)
Zeg...kan het zijn dat de verwachtingen die we van de hond hebben soms wat hoog zijn?
Kan het zijn dat hij eigenlijk nog niet de gelegenheid heeft gehad om het op zijn manier te doen? Of op zijn eigen tempo?
Kan het zijn dat we op de hond projecteren wat wij denken dat hij (aan-)kan, maar dat de werkelijkheid anders is?
Kan het misschien zo zijn dat we ons zo focussen op het einddoel, het niet meer uitvallen, het overal mee naartoe kunnen, niet meer angstig zijn, etc., maar dat we de weg er naartoe overslaan of daar te weinig aandacht aan besteden?
Omdat we voor de hond wensen dat het goed gaat en omdat we voor onszelf wensen dat het goed gaat.
Ga je niet te snel? Geniet je van de succesmomenten? Accepteer je het vallen en opstaan? Loop je met je hond mee? Volg je zijn tempo? En is hij ook nog goed zoals hij is als hij nog niet aan ‘rennen’ toe is?
