_edited.png)
“Jij hebt makkelijk praten, jouw hond heeft geen problemen.”
Die opmerking schoot me redelijk in het verkeerde keelgat.
Want wat aan de oppervlakte misschien niet te zien was, was dat ik keihard heb gewerkt aan en geïnvesteerd in de band met mijn hond. In hoe ik het beste met hem om kon gaan en hoe ik hem het beste kon begeleiden.
Ik heb fouten gemaakt, ik heb me schuldig gevoeld, ik heb angst gekend ten tijde van de pitbullwet en om het feit dat onze Stafford destijds vogelvrij was verklaard. Eén misstap van hem en dus indirect van mij kon hem zijn leven kosten. Zo was het toen gewoon.
Ik heb hem om die reden letterlijk en figuurlijk korter gehouden dan hij verdiende en aankon.
Ik heb met slappe, knikkende knieën gelopen wanneer er een loslopende hond aankwam. Ik heb woorden gehad met mensen omdat ze hun hond op die van mij lieten afstormen, onder het mom van, ze zoeken het samen wel uit.
Ik heb me gerealiseerd dat mijn hond de omgang met andere honden al weer prima aankon maar dat er nog zo’n angst bij mij zat dat ik nog stond te kibbelen met de begeleider van de andere hond terwijl de honden rustig naast ons stonden te wachten. Hij was al zover. Ik nog niet.
Ik ben erachter gekomen dat de oplossing van zijn gedrag naar andere honden bij mij lag.
Ik heb me zoveel meer ontwikkeld om en dankzij mijn hond. Ik heb daardoor vele emoties langs voelen komen.
Ik heb niet makkelijk praten. Ik had geen makkelijke hond en hij had geen makkelijk gedrag, ik had geen makkelijk pad en hij ook niet.
Ik had wel een lange adem, ik had de wilskracht om verder te komen, ik had de bereidheid om op plaatsen en op tijden te lopen waarop niemand liep, ik heb mijn dromen, wensen en verwachtingen bijgesteld en nieuwe dromen en verwachtingen gemaakt. Met in gedachten mijn hond en zijn wensen en grenzen. Ik heb ingeleverd en zo ongelooflijk veel teruggekregen.
Ik heb niet makkelijk praten. Ik heb hard gewerkt. En ik had er geen minuut van willen missen.
De laatste jaren heb ik me wel gerealiseerd wat een impact het goed willen begeleiden van je hond op je leven kan hebben. Honden kunnen ons op zoveel vlakken raken, onbewust en onbedoeld uiteraard.
Doordat ik dit zelf heb meegemaakt en het zo vaak tussen de mensen en de honden die ik begeleid heb kunnen zien heb ik me daar in gespecialiseerd.
De mens-hond relatie. Hoe we het goed voor onze hond kunnen doen maar ook zeker hoe we onszelf daarbij mogen meenemen. Niet mogen vergeten. Want de hond kan het niet zonder onze begeleiding. En om de hond goed te kunnen begeleiden is het soms eerst nodig om onze eigen uitdagingen onder ogen te zien.
Voor sommigen is dit een hele nieuwe manier van kijken naar hondengedrag. Ik kan me voorstellen dat je het fijn zou vinden als iemand eens met je meekijkt. Gewoon, om er samen achter te komen wat er is tussen jou en je hond. Welk moois is er al ontstaan. Wat kan er beter? Voor jullie beiden? Wat spiegelt jouw hond? Wat is van hem en heeft niets met jou te maken? Want we weten allebei dat die wandeling met je hond er geweldig uit kan zien. Maar dat er onder de oppervlakte heel wat ruis ‘op de lijn’ kan zitten en meer kan spelen dan men op het oog denkt.
