_edited.png)
In 2020 verwachtten we Roos. Als je eenmaal weet dat er weer een hond in je leven komt dan duurt het wachten zo lang. In de tussentijd moesten we het doen met de foto’s.
En weet je wat ik op alle foto’s zag? De pups op een stapeltje. Op, naast, langs elkaar in slaap gevallen. Of aan het drinken. Ook op een ‘kluitje’.
Want dit is hoe het vaak gaat...
Zoveel weken tegen elkaar en tegen mama aan slapen en de vertrouwde aanwezigheid van je familie voelen.
Zoveel weken elkaars geluiden horen, ook als je in slaap valt.
Zoveel weken lang de vertrouwde geur van je nestgenootjes om je heen. Af en toe bracht mama geuren van buiten mee.
Zoveel weken lang zagen ze elkaar. Was je je broer of zus of mama kwijt kon je hem met al je zintuigen weer vinden.
En was je de weg even kwijt dan zorgde je er met wat piepen en huilen voor dat mama wist dat je hulp nodig had.
Zoveel weken lang, met wellicht wat restricties tegen het einde kon je melk drinken bij mama. En je kon de oren en andere ledematen en onderdelen van je broers en zussen 'proeven'.
Wat voelde dat veilig. En dan ineens...vreemde mensen, vreemde geuren, in een auto, in een heel nieuw huis. Doodmoe ben je en ‘s avonds moet je in je hokje.
Zonder moeder. Zonder broers en zussen. Zonder alles wat vertrouwt is. Zonder dat je de kans kreeg om het te leren.
“Laat maar janken, en vooral geen aandacht aan geven”, zegt één van je nieuwe mensen nog, “met een paar nachten is het over, wat als hij nu al gaat bepalen wat hij wil”. En jij roept je broers, zussen en mama. Maar ze zijn er niet meer. Je bent alleen in de nacht. Dus je huilt. Tot je op bent en doodmoe bent. Je mens denkt inmiddels dat het is gelukt en dat je lekker slaapt.
Mensen. Dit is geen dominante dwingeland die zijn zin wil hebben en wil bepalen.
Je pup wil overleven. En hij heeft momenteel door deze aanpak niet het idee dat dat goed gaat.
Maar dat gevoel had je waarschijnlijk zelf ook al. Toch heb je dat wijze stemmetje genegeerd en je hebt besloten om de ander te volgen. Het advies van buurman, fokker, kennissen of wie dan ook. Dat wat in het puppyboek staat. Het liefst had je je pup bij je gepakt maarja, dan zou je alles verpesten toch? Dan zou je toegeven.
Laat dat idee maar los.
Onze pup? Die sliep vanaf dag 1 bij ons boven tot 8 maanden, daarna besloot ze zelf dat ze beneden ging slapen, evengoed ben ik er nog een week bij gaan liggen (eigenlijk 2) maar dat was echt meer voor mijzelf dan voor haar. Dat hoeft niet hè? Maar slaap dan eerst beneden. Ik rekende erop dat ik er uit zou moeten. Dat ik weinig zou slapen. Dat ik met hekjes de snoeren zou moeten beschermen tegen scherpe tandjes (want ik had geen bench) Dat ik een rol overnam die ik never nooit zo goed kan als moeder en broers en zussen dat konden. Dat ik veiligheid moest bieden. Want ik haal een jonge pup in huis die voor alles volledig afhankelijk is van ons.
En die wil niet overheersen.
Die wil overleven!
